Page 25 - ÇOCUĞUM HAKLARIMLA VARIM

Ben Bulut

Ben Bulut. 3 yaşındayken kaçırılan o çocuk. Anılarımı hatır-
lıyorum, kendi ailemle beraber olan anılarımı... Çok mutluydum,
koşuyordum, gülüyordum. Şimdi 19 yaşındayım. Bu zamana
kadar hep annemin babamın yasını tuttum. Kaçırıldığım ilk gün
çok ağlamıştım. 5 yaşındayken bir gün peçete satıyordum, he-
men yanımda park vardı ve dalmıştım. Parka bakıyordum: Güzel
güzel oynuyorlardı. Oraya koşup annemi aramak istedim. Parka
doğru koşuyordum ve bir anda öyle sarsıldım ki sanki kafamı bir
yere çarpmıştım. Sonrasını hatırlamıyorum. Bana araba çarpmış.
Bir adamın dediğine göre bütün gün arabaların yanında sürükle-
nip durmuşum. Biraz gözümü açabiliyordum. Etrafa baktım,
annem bembeyaz bir elbiseyle ordaydı. Bağırdım anneme. Ağlı-
yordum. “Anne beni de yanına al!” diyordum. Annemse “Olmaz
Bulut, şimdi değil. Evine dön,” diyordu. Bir anda nefes nefese
uyandım, evet uyanmıştım. Bu sefer emindim, birkaç dakika
bulutlara baktım. Tam o anda kadın sesi duydum. “Yavrum kalk
yerden, hadi” dedi. O, tanımadığım biriydi. Beni kucaklayıp
kaldırım taşına oturttu. Hâlâ başım dönüyordu. Her yerim kan
içinde ve kadın bana su uzatıyordu. Ben ağlıyordum ve “Anne!”
diye sayıklıyordum. Teyze, “Senin annen nerede çocuğum,”
dedi. Konuşamadım, sanki tutuldum. Nefes alışım zorlaştı. Ka-
dına baktım ve yaklaştım. Sarılıp teşekkür ettim, “Siz olmasay-
dınız beni kimse kurtarmazdı,” dedim. Kadın bana sarıldı ve
korkmamam gerektiğini söyledi. “Benim de evladım yok, yıllar-
dır onun yasını tutarım. Sen gel benim oğlum ol, gel beraber
geçirelim bu hayatı,” dedi. Şaşırdım, çok mutluydum ama beni
bulurlarsa ne yapacaktım bundan sonra dönmek yoktu. “Ta-
mam!” dedim, tuttum elini. “Hadi gidelim!” Sanki şaşırmış gi-
biydi.
İlk önce fırına gittik ve garipsedim, “Evin burası mı?” diye
sordum. O, bana güldü, “Hayır tatlım. Ekmek alacağım, istedi-
25