Page 26 - ÇOCUĞUM HAKLARIMLA VARIM

ğin bir şey var mı?” dedi. “Yok teşekkür ederim, ben dışarıda
beklerim.,” dedim.
Ekmeği aldı, eve gitme zamanıydı. Çok merak ediyordum,
“Acaba isminiz nedir?” dedim. “Kardelen,” dedi. O da bana
sordu, “Ben Bulut,” dedim. O zamana kadar eve varmıştık, ara-
dan yıllar geçti evin kurallarına ve gidişatına alışmıştım. Biz bir
aileydik. O, beni öz oğlu olarak görüyordu ben de onu öz annem
olarak görüyordum. Annemle beraber küçük de olsa bir pastane
açmıştık. Annem pastaları kekleri yapıyordu, ben ise kaba işleri
yapıyordum temizlik gibi. Perşembe günüydü, pastaneye her
zamankinden fazla müşteri gelmişti. Öğlene doğru annem yorul-
duğunu söyleyip pastaneden ayrıldı. Ben akşama kadar çalıştım,
annemin hiç aramadığını fark ettim ve çok merak ettim. Üstümü
temizler temizlemez annemi aradım ama açmadı. Neden açmı-
yordu acaba? Ona bir şey mi olmuştu? Aceleyle dükkanı kapatıp
eve koşmaya başladım. Eve giderken bir ambulans gördüm, çok
endişelendim ve daha da çok hızlandım. Eve vardığımda gördü-
ğüm manzara karşısında bakakaldım. Annem yere yığılmıştı,
yere çöktüm ve ağlamaya başladım. Korkuyordum, annemsiz
hayata nasıl tutunabilirdim? Hastaneye gittiler, bende arkaların-
da koştum. Hastaneye nasıl vardığımı hatırlamıyorum bile. Dok-
torlar araştırma sonunda hastalığı bulmuştu. Doktor bana “An-
nenizin durumu vahim, akciğer kanseri,” dedi ve “Anneniz bir
süre hastanede istirahat edecek,” diyerek devam etti. O an haya-
tım yıkılmıştı, haykırıp ağlamak istiyordum. Ama kendimi dur-
durdum. Doktor “Anneniz için çok pahalı bir ilacın tedavisi
var,” dedi ama benim onu alabilecek kadar param yoktu. Yok-
ken imkansızdı. Annemi hastaneye yatırdılar ve artık tektim.
Tek amacım annemi iyileştirmekti. 7 yıl boyunca annemi iyileş-
tirmek için çalıştım. Ama olmadı ve annem 2001 yılının 1 Hazi-
ran’ın da Perşembe günü vefat etti. Ben ise artık yoktum.

2023
Duru Minel Yiğittekin – 7/A

26