Page 31 - ÇOCUĞUM HAKLARIMLA VARIM

Hayat Acımasızdır

Giriş
Bütün bedenim uyuşuktu. Herhangi bir üşüme veya yanma
hissetmiyordum. Etraftaki sesler kulağımı tırmalıyordu. Kahve-
rengi gözlerimi kamaştıran mavi ve kırmızı ışıklar vardı. Siren
sesleri duyuyordum. Sanırım bu ambulanstı. Uzun kumral saçla-
rım ıslanmış ve bedenime yapışmıştı. Kasığımda aniden hissetti-
ğim acıyla birlikte kıvranmak istedim ama yapamadım. Hareket
edemiyordum. Yavaş yavaş bilinçaltımın soyutlaştığını hisset-
tim. Kafamı biraz hareket ettirdiğim an yerde kanların olduğunu
fark ettim. Bunlar benden geliyordu. Gözlerim yavaş yavaş ka-
panırken sarsılma hissiyle sedyeye kaldırıldığımı fark ettim.
Dayanamayacağımı anlayıp ağırlaşan gözlerimi kapattım.
Ben Eda. Daha on dört yaşındayım. Şu an tam olarak nerede
olduğumu bilmiyordum. Gözümü alan beyaz floresan ışığın
verdiği rahatsızlık hissiyle gözlerimi kamaştırdım. Hastane yata-
ğının üzerindeydim. Biraz kafamı çevirdiğimde koluma bağlan-
mış serumu gördüm. Yatağın etrafında perde olduğunu gördüm.
Etrafı incelerken odaya orta kilolu, sarışın, tatlı bir hemşire gir-
di.
“Uyanmışsın,” dedi gülümseyerek.
Başımı salladım. Konuşacak halim yoktu. “Hangi hastanede-
yiz?” diye sordum.
Hemşire kolumdaki serumu kontrol etmek için yanıma yak-
laşmıştı. “Ankara Şehir Hastanesi’ndesin tatlım,” dedi. “Şimdi
doktor gelecek. Biraz bekle.”
Bu sırada biten serumu atıp yenisini takmıştı.
Doğrulmak isterken kasığımda oluşan büyük bir acıyla sessiz
bir çığlık attım. Battaniyenin altına baktığımda sargı beziyle
sarıldığını gördüm. Olaylar kafamda canlanırken bataklığa ka-
pılmış ve kayboluyormuşum gibi hissettim.
31