Page 34 - ÇOCUĞUM HAKLARIMLA VARIM
P. 34
Tek Dişi Kalmış Canavar
Yıl 1782, Avusturalya yerlisiyim. Bütün halk mutluca yaşı-
yorduk, kimsenin bilmediği kıtamızda. O dönemde on bir yaşın-
daydım. Bir gün hiç görmediğimiz, hayal bile edemeyeceğimiz
bir şey gördük. Denizde demirden devler vardı, bize doğru geli-
yorlardı. Üstlerinde şık giyinmiş insanlar vardı ve bilmediğimiz
bir dil konuşuyorlardı. Devlerin üzerinde kırmızı, mavi ve be-
yazdan oluşan sancakları vardı. O sancağın ne olduğunu bilmi-
yordum ama şimdiki bilgimle Büyük Britanya. Bizden başka
insanlar olduğunu ve başka kıtalarda yaşadığını o gün öğrendik.
Bu, bizim hor görülüp ezileceğimiz bayrakmış.
Dehşet o gün başladı: Bizi kendi yurdumuzdan sürgün etme-
leri bir gecelerini aldı. Bir sözüm var bu konuda “O gece emdi
toprak kanı, beynimizin içindeki hüzünle...” Karşı koyanların tek
yurdu artık ıslak topraktı. Zorla bindirildik o devlere, ellerinde
çok güçlü alet vardı: “Tüfek!” Gerçekten bilmediğimiz dünya bu
muydu?
Ufacık bir alanda otuz kişiydik, korkuyorduk içinde bulun-
duğumuz devler delice sallanıyordu sanki! Sonunda vardık. Bu
durum aileme ve bana iyi gelmedi. “Fabrika” denen sihirli bir
yerde çalışıp yemek bile alamıyorduk. Açlıktan annem yatağa,
kardeşim mezara düştü. Bu işkence on yıl daha sürdü, ben tek
kalana kadar... Annemle kardeşimin acısı kapanmayan yaram.
Sonunda özgürüm şu engin denizlerle dolu dünyada. Köleler
azat edildi. Ülkeme geri döndüm ama ana vatanımda bile kendi
dilimi konuşamıyorum.
2023
Kartal Kağan Başaranoğlu – 7/A
34
