Page 32 - ÇOCUĞUM HAKLARIMLA VARIM

1. Bölüm
Hep eski konteyner evimizde otururdum. Evin bir camı sanı-
rım kırık olduğu için kartonla kapanmıştı. Yerdeki mermerler
kırıktı. Evi kir götürüyordu. İki odaydı, bir küçük banyo ve ya-
tak odası. Genellikle yemeğimiz olmadığından buzdolabımız
yoktu, alacak paramız da.
Kirlenip soyulmuş ellerim ve ayaklarım, yağlı ve dağınık
saçlarım, hayat enerjisi sönmüş gözlerim ve yırtık pırtık kıyafet-
ler giyinmiş kirli bedenimle baş başaydım. Açtım, yoksuldum,
yanımda kimsem yoktu.
Küçücük bir çocuktum daha. “Aile nedir?” diye sorsalar ce-
vap veremezdim. Hep kıskanırdım aileleri olan çocukları. Şans-
lılardı. Onlar adına mutlu olurdum. Sekiz yaşımda hep bir anne-
min olmasını isterdim. Ama babamın olması korkusu beni yiyip
bitiriyordu.
Babamı az çok hatırlıyorum. En son altı yaşımda görmüştüm.
Hafif beyazlamış saçları ve kahverengi gözleri vardı. Sıska bi-
riydi ve bakımsızdı. Alkol içtiğini hatırlıyorum, asla unutamam.
Sabah evden çıkar, akşama kadar gelmezdi. Geldiğinde çoğun-
lukla sarhoştu, kokardı. Bütün kollarım ve bacaklarım mosmor
olurdu. Bana lafını bile etmek istemediğim şeyler yapmıştı. Her
gün gelmemesi için dua ederdim.
Bir gün yine dua ediyordum. Bekledim, bekledim ama gel-
memişti. O zaman ilk defa içimde bir umut ışığı doğmuştu. Yine
de beklerken uyuyakalmıştım.
Her şeyden habersizdim. Kuşların oluşturduğu hafif ve rahat
seslerin eşliğiyle uyanmıştım. Babam gerçekten yoktu. Ev zaten
küçüktü. Banyoya doğru ilerlemiştim, orada da yoktu. Banyodan
çıkmamla beraber kapı çalmıştı. Kapıya doğru ilerleyip kapıyı
açmamla beraber takım elbise giymiş, otuz yaşlarında bana gü-
lümseyen bir adamla karşılaştım. Genellikle eve pek yabancı
gelmezdi. Korkmuş ve şaşırmıştım.

“Merhabalar,” demişti adam.

32